แนะนำก่อนอ่าน

• บอกก่อนเลยว่าเป็นแนวขมแต่ไม่คาย ชอบกันแหละแต่ปากไม่ได้มีไว้พูดค่ะมีไว้กินข้าว อีกอย่างคือกว่าจะรู้ตัวก็สาย
• แต่จบแฮปปี้นะ
• ระหว่างทางคือดี แบบดียยยยย์ น้ำตามันไหลเพราะความซาบซึ้ง ดีแบบอยากได้เล่มเลย แม้ว่าจะซื้อe-bookไปแล้วก็เถอะ สำนวนคือได้
• เป็นการเล่าเรื่องแบบสลับไปมาระหว่างสองตัวละคร แต่จะเน้นไปทางบทกลอนมากกว่า
• แด่คุณ(พระเอก)ชอบก่อน 🫣🤫🫢 สปอยเวอร์

ตัวละคร

บทกลอน – นายเอก

เกิดมาในบ้านที่หลังใหญ่โต มองจากภายนอกก็คงคิดว่าโอเคแล้ว แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ บทกลอนเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านที่มีพี่ชายคนโตแต่คนละแม่ และอย่างที่คาดน้องชายกับพี่ชายบ้านนี้ไม่ถูกกัน

คุณ แด่คุณ – พระเอก

perfect guy ที่ใครๆก็ว่าสมบูรณ์แบบ เป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจ คนรอบข้างไม่มีใครไม่ชอบ ที่บ้านก็สมบูรณ์แบบครอบครัวดี มีเงินใช้

เนื้อเรื่อง

บทกลอนและแด่คุณต้องแต่งงานกันเพื่อธุกิจ แม้ว่าบทกลอนจะมองว่าธุรกิจของที่บ้านนั้นสามารถไปได้ด้วยตัวเองและมีตลาดของตัวเองที่แน่นอนที่ค่อนข้างมั่นคงอยู่แล้วก็ตาม แต่สุดท้ายบทกลอนก็ยอมแต่งงานด้วยข้อเสนอที่ว่าสุดท้ายแล้วถ้าระหว่างที่อยู่ด้วยกันเมื่อใครเจอคนที่ชอบสามารถบอกอีกฝ่ายได้เพื่อที่จะขอหย่า

การใช้ชีวิตของสองคนนี้เป็นไปอย่างเรียบง่ายไม่หวือหวา เป็นเหมือนคนที่รู้ใจกันสองคนอยู่ด้วยกันเพราะว่าพออยู่ๆไปต่างก็รู้สึกว่าเราสองคนเหมือนกันเกินไป บางอย่างไม่ต้องถามก็รู้ว่าควรทำยังไง ไม่ต้องพูดก็รู้สึกว่าอีกคนต้องการอะไร ทำให้บ้านที่เงียบสงบ…เงียบมากจนเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นในทุกทุกวันพิเศษทั้งสองคนก็จะมีเรื่องอย่างหนึ่งที่ต้องทำก็คือ ออกไปกินข้าวไปดินเนอร์ด้วยกัน รวมถึงการให้ของขวัญในวันพิเศษอย่างเช่นวันเกิดก็มีอย่างสมำเสมอไม่ขาดตกบกพร่อง แม้ในบางที่ทุกอย่างดูเหมือนเป็นการป้อนคำสั่งระหว่างหุ่นยนต์สองตัวก็เถอะ

แล้วทำไมเราไม่พูดกันล่ะ?
หมายถึง ก่อนหน้านี้น่ะ

ทุกอย่างเรียบๆ ง่ายๆ จนกระทั่งวันหนึ่งบทกลอนรู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกไม่นาน นั่นเป็นจุดเปลี่ยนของการกระทำทุกอย่าง อย่างแรกเพราะว่าไม่อยากจะตายในห้องผ่าตัดเลยเลือกที่จะไม่รักษาและที่สำคัญอีกอย่างคือเลือกที่จะไม่บอกใคร อยากจากไปอย่างเงียบๆคนเดียวเหมือนแมวที่เวลาตายก็อยากจะหนีไปไกลๆเพราะไม่อยากให้เจ้าของรับรู้ อย่างที่สองเพราะเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าชอบแด่คุณเข้าให้แล้วเลยตั้งใจทำของขวัญชิ้นสุดท้ายให้ ทำทุกอย่างด้วยตัวเองไม่ใช้ของที่แพงอย่างทุกครั้งที่ผ่านมาแต่เป็นของที่ทุกอย่างมีความหมาย

คุณจะอยู่ที่นี่ อยู่ที่เดิม ณ หลังกำแพงที่กำลังคลอน
กำแพงมันคลอนโดยที่คุณไม่ต้องถือค้อนมาทุบด้วยซ้ำ
กำแพงนั้นกั้นคุณกับใจของผมเอง
อืม อย่างที่คุณน่าจะเดาได้แล้ว

ผมชอบคุณแหละ คุณที่ไม่น่าจะชอบผมได้

– บทกลอน –

ก่อนหน้าที่บทกลอนจะจากไป บทกลอนไปเก็บแมวตัวหนึ่งได้ตามข้างทางแล้วเอามาเลี้ยง(แบบไม่ได้บอกแด่คุณ)มันจะดูเหมือนก็ไม่อะไร แต่คนที่อยู่ด้วยกันและรู้จักกันดี บางทีก็อาจจะต้องขอก็ต้องบอกนิดนึงแถมอีกอย่างคือแด่คุณเป็นคนที่แพ้ขนแมวอ่อนๆด้วย แต่สุดท้ายแม้จะเอาเข้าบ้านมาแล้ว และเกือบจะได้คุยกันในครั้งที่ได้กินข้าวด้วยกันบทกลอนก็ไม่ได้พูดขอโทษอะไรจริงจัง แต่แด่คุณที่รู้ว่าบทกลอนคงอยากจะพูดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ก็เลยบอกอะไปว่า”ไม่เป็นไร” ไม่เป็นไรที่จะเลี้ยงมัน ฉันโอเค

“หากเป็นวันสุดท้ายในชีวิต ผมอยากจากไปเงียบๆน่ะ”
“แล้วฉันล่ะ อยู่ที่ไหน”

และอย่างที่คาดไว้ สุดท้ายบทกลอนก็จากไป…ในที่ที่ห่างไกล แต่ด้วยปาฏิหาริย์ที่คาดไม่ถึงบทกลอนได้มาเข้าร่างเจ้าเหมียว แมวที่บทกลอนเก็บมาเลี้ยงและในร่างของเจ้าเหมียวนี่แหละทำให้บทกลอนรู้หลายๆเรื่องที่ตัวเองไม่เคยได้รู้ของแด่คุณ ไม่เคยได้ถาม ไม่เคยได้สังเกต

คุณจะจากไปอย่างเงียบ ๆ รึเปล่า มันไม่ใช่เรื่องที่คุณจะคิดเองได้
อย่างน้อย การจากไปของคุณมันก็ดังมากสำหรับผม
ดังก้องระดับที่กลบเสียงรอบข้างจนมิด

– แด่คุณ –

เม้าท์

• เป็นนิยายที่อ่านกี่รอบกี่รอบก็น้ำตาคลอ น้ำตาต้องมาก มันแบบนะหวานก็อยากจะอมแต่ขมไม่ค่อยอยากคาย ความขมที่ว่ามันขมแบบซึ้งอะ
• อย่างที่บอกว่าจบแฮปปี้ แฮปปี้จริงนะ อารมณ์แบบตอนพิเศษครึ่งเล่ม i love 😍 อย่างที่อ่านข้างบนคือมันเป็นมีความไซไฟแฟนซีนิดๆอย่างการที่บทกลอนมาเข้าร่างเจ้าเหมียว ดังนั้นความแฟนซีมันก็จะเกิดขึ้นอีกแน่นอน 😉😉😉
• สำนวนคนเขียนก็ดียยย์ เป็นการเขียนที่แบบเออ.มันก็ประโยคเดิมแบบที่เราอ่านมาแล้วนิหว่า แต่ว่ามันattackใจเรามากตอนมาอ่านเจออีกรอบ ประโยคเดิมแต่สถานการณ์เปลี่ยน บริบทเปลี่ยน น้ำตามา😭
• ตอนพิเศษ(ที่คิดซะว่าคือครึ่งเล่มหลัง) ก็คือดียยย์ นอกจากจะได้อ่านมุมมองของแด่คุณแล้ว ก็ยังมีตอนที่เล่าเรื่องราวสมัยเด็กๆ สมัยที่เจอกันครั้งแรก(สำคัญเลยเรื่องนี้) แอบบอกสองคนเจอกันครั้งแรกจริงๆแล้วไม่ใช่วันที่บ้านทั้งสองนัดดูตัว